Maar ja, voordat we naar Texel vertrokken was de spinazie eigenlijk precies goed. Op hoop van zegen had ik die een weekje laten staan, maar ik wilde hem nu toch echt wel eten. Voor het eerst spinazie van eigen tuin, want vorig seizoen mislukte de spinazie en at ik alleen overheerlijk spinazie van de moesbuurman, dat ging ik niet zomaar laten (door)schieten.
Na mijn werk, wat natuurlijk uitliep zo op de eerste dag na de vakantie en een inspectiebezoek voor de deur, toog ik toch nog even naar de moestuin voor de spinazie. Het weer leek opgeknapt en mijn werk ligt precies tussen huis en tuin dus ik was al halverwege. Ik leende een boodschappentas en een mesje (want in de eerstemaandagochtendnadevakantie-stress was ik die natuurlijk thuis vergeten) en besteeg mijn fiets.
En wat een heerlijk ritje. Tussen de kwekerijen die volop pioenen hebben op dit moment fietste ik heerlijk landelijk naar de tuin. Daar aangekomen kwam ik erachter dat op (lage) hakken het terrein een stuk minder toegankelijk is dan ik dacht, maar ik voelde me toch al op en top moestuinvrouw dus dat mocht de pret niet drukken. Dit was toch wel het toppunt van gezond, na je werk nog even oogsten voor de avondmaaltijd.....
Na een stap op de tuin en het bewonderen van mijn gegroeide sla voelde ik de eerste druppels.... Bij deze dus het excuus voor de slechte foto`s die volgen. Ik mag me dan even een moestuinvrouw in hart en nieren hebben gevoeld, na de eerste druppels had ik vooral haast om droog naar huis te komen.
Kijk hoe mooi die sla, snijbiet en andijvie. (En ja, dat onkruid heeft zich ook zeer vermaakt tijdens mijn afwezigheid...)
Kropsla, artistiek toch zo links in de hoek?
Bindsla, al hoop ik stiekem nog dat het een Little Gem is. Zoooo lekker vind ik die...
Andijvie, voor volgende week!
Bewijs van de hakken, naast de spinazie!
De Frieslanders doen het prima!
Was ik vorige week nog trots dat ik maar een verdwaalde aardappel tegenkwam in het kolenveld. (Daar stonden vorig jaar de piepers). Nu tel ik er al vijf en ga ik ze er toch uit halen dit weekend.
Prachtige bloemen in de tuinbonen, stel ik scherp op de onderste...
Wat een belofte van aardbeien!
En wie weet er wat er met mijn peulen is. Zijn ze aangevallen? Ik zie nu op de foto pas dat er ook een paar verdwenen zijn, op de tuin lette ik alleen op de gele blaadjes.
Die spinazie was heerlijk vanavond, we aten het gewokt in de knoflookolie met aardappels en feta of een schnitzel. Het restje zit nu in twee mini quiches voor de lunch van morgen.
Het leven van een moestuinvrouw is goed, want ik kwam droog thuis en fietste onder de meest fantastische wolkenluchten door.
Het was een fijne moestuinmaandag.
Meer moestuinmaandag bij Helena van Hollandse Klei
