Vandaag wilde ik de rij met vaste planten en twee fruitbomen onder handen nemen. Het staat daar zo vol met heerlijke erfenis van de vorige eigenaar, dat ik ondanks alle heerlijkheid die het jaarlijks oplevert door de bomen het bos niet meer zie. Nieuw spreekwoord voor: Door de struiken het onkruid niet meer kunnen `managen`.
Ook wilde mijn moesbuurvrouw graag wat rabarberplanten van me overnemen, dus ik toog vol goede moed aan het bevrijden van de rabarber. Die lag namelijk onder een dikke laag zand, die over is komen waaien van de moesbuurman afgelopen herfst. Met de bovenste laag zand maakten we vorige week al korte metten, maar echt florissant lag het er nog niet bij.
Best wel zanderig, met af en toe een rood sprietje.
Het viel nog niet mee om de laatste zandhopen te verwijderen. Ik begon optimistisch met een pootschepje. Na wat voorzichtig `schraapwerk` trok ik de conclusie dat dat niet werkte, die rode sprietjes waren namelijk nog best fragiel en ik `maaide` ze vrolijk van hun wortels. Toen bedacht ik dat dus toch maar de rabarber direct ging uitsteken en plantte mijn pootschepje vrolijk in het zand. Muurvast. Bij het omhoogwrikken van het zand (wat later rabarberwortel bleek te zijn, wat zijn die `krengen` groot!) verboog direct mijn schepje. De best wel stevige spade van dochter was hetzelfde lot beschoren en toen restte mij niets anders dan gewoon de schop erbij te pakken.
Dat maakte het direct heel grof werk, maar inmiddels was ik er ook wel achter dat ik met liefde, zachtjes praten en schrapen nergens zou komen.
Ik heb dus de 2 meter rabarberknollen uitgestoken en afgegraven. Want opeens herinnerde ik me weer hoeveel onkruid er door de rabarber heen kwam afgelopen jaar en die wortels wilde ik natuurlijk wel uit het stukje krijgen. In ieder geval niet vermeerderen door ze te halveren en zo vrolijk nog meer van dat spul te krijgen.
Het is jammer dat ik ben vergeten een foto te maken van de hoop rabarberknollen die eruit kwamen. En ik weet zeker dat er nog meer in zit, want bij het uitsteken van de laatst zichtbare rabarber brak mijn schop volledig af (geen grap) dus die zit er sowieso nog.
Na het afgraven en uitsteken van de knollen harkte ik het boeltje eens aan, twijfelde of ik nu extra tuinaarde moest storten. Deed dit uiteindelijk niet en groef drie liefelijke gaatjes voor de drie rabarber planten die ik terugzette. Die rabarberknollen heb ik eerst `gescheurd`. Ik herinnerde me opeens dat dit goed is voor je rabarberplant en nu ze toch boven de grond lagen leek dit me een uitgelezen moment.
Twee van de drie rabarberplanten, naast de perenboom.
Dit kwam van de twee meter, zand, rabarber knollen/wortels en onkruidwortels. De berg met grote rabarberwortels lag op dit moment al klaar voor de Moesbuuf op de picknicktafel.
Verder was er al zoveel leuks te zien op de tuin. Sowieso heel veel moesbuurmannen (die zijn minimaal 65, dus leuk om te zien niet per se, maar wel heel gezellig om mee te praten.), maar ook al heel veel knoppen. Zoals die van de Perenboom.
Een mooie tekening van dochter. (Ik zag op de foto pas dat het een exacte weergave is van de speeltuin voor ons huis.)
En dochter aan de bellenblaas. Zo blij dat al haar schatten weer uit de moeskast zijn.
Ik ben erg benieuwd hoe het rabarberstukje zich gaan ontwikkelen dit seizoen. Ik verwacht wat stevigere stelen dan vorig jaar, de planten die er nog zijn hebben nu zoveel extra ruimte. En stiekem ben ik natuurlijk ook benieuwd hoeveel rabarber ik over het hoofd heb gezien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten